ROZDZIAŁ 1:)

Celina's POV




Wstałam z łóżka, doprowadziłam moją fryzurę do porządku i zeszłam na dół na śniadanie, jak zwykle, sama. Moi rodzicie są często zbyt zajęci, aby spędzić dzień ze mną lub po prostu porozmawiać o moim życiu. Nie winię ich, moje życie jest oczywiste. Moja mama spędza większość czasu z przyjaciółmi z jej stowarzyszenia, tutaj w Holmes Chapel, a mój tata jest często po za miastem, a przede wszystkim w Londynie, aby negocjować. Śniadanie jest zawsze przygotowane przez moją nianię, Caroline, która dość znacznie podniosła mnie, gdy moich rodziców nie było w okolicy, która jest cały czas.

- Proszę bardzo groszek! - położyła talerz na stole.

- Dzięki, Caroline! - powiedziałam i zaczęłam dłubać w moim talerzu.

Kiedy prawie skończyłam śniadanie, moi rodzice dołączyli do mnie.

- Więc, jak w szkole? - moja mama zapytała mnie.

- Jak zwykle, kiepsko. - odpowiedziałam.

Tata lekko zachichotał podczas jedzenia jego wafla.

- Lepiej idę się przebrać, nie chcę spóźnić się do szkoły - powiedziałam wstając i odchodząc.


Miałam na sobie mój mundurek szkolny,czyli niebieską marynarkę, ciemną szarą spódnicę, białe polo schowane w niej i krawat. Również szare pończochy i żałosne czarne, skórzane buty. Chwyciłam moją torbę z mojego biurka i zamknęłam drzwi.

Zeszłam na dół, aby zobaczyć moją mamę czekającą na mnie w milczeniu.

- Zawiozę Cię do szkoły. - uśmiechnęła się do mnie.

- Um pewnie. - powiedziałam.

Weszłyśmy do samochodu, którym był Mercedes Benz. Włożyłam moje słuchawki i słuchałam 'I've Got You' zespołu McFly, kiedy moja mama zaczęła jazdę. To trochę nierealne, że ona powiedziała mi, że zawiezie mnie do szkoły. Zdjęłam jedną słuchawkę.

- Mamo, możesz nie wypuszczać mnie z przodu szkoły, jest to trochę żenujące dla mnie, wiesz.. - to było wszystko co mogłam powiedzieć.

- W porządku, ale jednak nie za daleko.- odpowiedziała, kiedy ja wkładałam słuchawkę z powrotem.

Po kilku minutach, w końcu wysiadłam i ruszyłam do szkoły. Widziałam mnóstwo dziewczyn z plakatami One Direction. Dookoła rozmawiały same fangirl. Postanowiłam iść szybciej od dziewczyn.

 Pchnęłam drzwi, weszłam i ruszyłam korytarzem ,patrząc na moje stopy podczas chodzenia.


- ooch - natknęłam się na kogoś, kto spowodował ,że spadłam na podłogę.

- Przepraszam.- przeprosił wyciągając rękę, gdy spojrzałam na niego.

Podałam mu swoją i radośnie z jego pomocą wstałam. On wyglądał jakby znajomo.

- Dzięki. - powiedziałam poprawiając spódnicę i wszystko.


Oboje staliśmy, po prostu wpatrując się sobie w oczy. Nałożył uśmiech na twarz, co pozwoliło wyjść jego dołeczkom.


- Oh, um muszę iść. Jeszcze raz dziękuję. - powiedziałam.

- Um, nie ma problemu. - powiedział.

Odeszłam i kontynuowałam mój spacer, dopóki nie zobaczyłam kogoś obok mnie. To był tylko Alexander.

- Witaj kochanie! - położył rękę na moim ramieniu.

- Tylko dlatego, że nasze mamy się spotykają, nie oznacza, że chcę spotykać się z Tobą. Jesteś żałosnym piłkarzem. - odepchnęłam go ode mnie i kontynuowałam moją drogę.

Weszłam do klasy matematycznej i razem z resztą czekaliśmy na przybycie pana Byrne. Zauważyłam w środku nową dziewczynę i usiadła obok mnie.

- Cześć, miło Cię poznać. Jestem Tiarna, przeniosłam się tu z Australii. - wyjęła rękę, ja wyjęłam moją, jako uścisk dłoni.

- Jestem Celina Bradley. Co sprawiło, że przeniosłaś się tutaj? Do Wielkiej Brytanii. -  zapytałam ją.

- Mój tata dostał awans.- wyjaśniła.

- Dzień dobry, klaso, widzę, że poznaliście już nową uczennicę z Australii.- przywitał się i wskazał na nią.

Świetna godzina cyfr i liter. Wolę spać.

- Celina, obudź się! - Usłyszałam, kiedy ktoś potrząsnął mną.

To była Tiarna.

- Czas do następnej klasy. - powiedziała mi.

- Chemia.- wymamrotałam.

Świetnie. Nie.

***********************************Lunch Time*************************************




Tiarna i ja mamy podobne zajęcia, z wyjątkiem popołudnia. Ona i ja naprawdę dobrze się dogadujemy.

Usłyszałam krzyki dziewczyn ze stołówki. Co się stało tym razem? Otworzyłam drzwi, aby zobaczyć tylko głowy chłopaków i dziewczyn.

- Kim oni są? - Tiarna zapytała mnie.

- Nie wiem. - odpowiedziałam.

- Cóż, dobrze. Chodźmy wziąć nasz lunch i zjeść. Nie chcę tracić czasu, przez te stale krzyczące dziewczyny. - powiedziała a ja skinęłam głową.



Siedziałyśmy dwa stoły dalej od 'zasypanego' stolika.

- Jak myślisz, kim oni są? - zapytała Tiarna.

- Nie wiem, ale muszą być zdolni, albo flirciarze z tej szkoły. - odpowiedziałam.

- Muszą być super zdolni. - Tiarna powędrowała patrząc na nich.

Spojrzałam tam, gdzie powędrowała. Wow, miałam rację ,że byli zdolni. Ten facet z kręconymi włosami. Wpadłam na niego dziś rano.

- Cześć piękna. - westchnęłam i odwróciłam wzrok na moją lewą stronę.

- Alexander, nie musisz być ze swoimi piłkarskimi kolegami? - zapytałam go.

- Tak, ale zauważyłem, że gapisz się na tych facetów, co oznacza, że muszę ochronić cię od bycia jedną z tych fanek. - odpowiedział.

- Cóż, jest w porządku. Naprawdę. Po za tym, przecież nawet Cię nie kocham. - syknęłam.

Tiarna miała oczy szeroko otwarte, ale wracała w stronę naszego stolika.

- Wiesz, że moja mama to usłyszy i uwierz mi, powie to Twojej matce i będziesz w tarapatach. - powiedział.

- No cóż, ja po prostu mówię prawdę. Nie kocham Cię Alexander, nasze mamy po prostu zmusiły nas do tego byśmy byli ze sobą. Wątpię, że nawet obchodzę moją mamę. To wszystko o niej i głupim stowarzyszeniu. - syknęłam ponownie , bawiąc się moją sałatką.

- Porozmawiam z Tobą później Celina. - wjechał z rozgniewanym głosem.

- Kim on był? - Tiarna pochyliła się z zirytowanym głosem.

- Alexander, moja mama i jego mama są w tym samym stowarzyszeniu i zmusiły nas do spotykania się, ponieważ wyglądamy ładnie razem. - powiedziałam z naciskiem na ostatnie zdanie.

- Wow, muszę przyznać, że jest dość umięśniony. - Tiarna zachichotała.

- Oczywiście, musi być, jest kapitanem drużyny piłkarskiej. - odpowiedziałam.

- Wow, więc co się dzieje z Tobą i Twoją mamą? -  zapytała.

- Powiedzmy, że jest maniakiem kontroli jeśli chodzi o mnie. Mój tata jest trochę chłodny, a ona....egoistyczna. - powiedziałam.

- oh, przykro mi. - przeprosiła.

 - Jest w porządku. Przepraszam za mówienie o moim paskudnym życiu. - teraz ja przeprosiłam.

- Jedzmy i żyjmy dalej, dobrze? Poczujesz się szybko lepiej. - zapewniła.

Nie sądzę tak, więc...


Harry's POV




Rozejrzałem się w stołówce, aby zobaczyć dwie dziewczyny jedzące, rozmawiające tylko pomiędzy sobą. Brunetka była dziewczyną, na którą wpadłem dziś rano. Ona pasuje do dziewczyny, która żyje w Holmes Chapel.

- Stary, na co się gapisz? -  Louis położył rękę na moim ramieniu, ale byłem zbyt rozkojarzony, aby mu odpowiedzieć.

- Aha rozumiem. Hazza znalazł dziewczynę.-  Louis wykrzyknął.

Dziewczyny spojrzały w miejsce, gdzie byłem ja patrząc na nie.

- Kim ona jest? - Usłyszałem jak dziewczyna mówi.

- Nie wiem, nie ma jej, ona nie jest popularna? - druga syknęła.

Poradzisz sobie Harry. Miała te piękne karmelowo-brązowe oczy. W końcu odwróciłem się ,by zobaczyć chłopców patrzących na mnie z uśmieszkami na twarzach.

- Co? - zapytałem ich.

- Zapomnij stary. Ktoś z nią jest teraz.- Spojrzałem z powrotem na dziewczynę, która miała faceta obok siebie.

- Cóż, to było zabawne będąc tutaj, Harry, pójdziemy na miasto teraz? - Liam zapytał, a ja przytaknąłem.

- Pa dziewczyny! - Niall pomachał do nich.

Każda z nich była zasmucona.



Muszę dowiedzieć się ,jak ona ma na imię.